பல்வகையான விழாக்களை அவ்வப்போது கொண்டாடி மகிழும் பழைமையும் பெருமையும் கொண்டது இந்த ஊர். இங்குள்ள பரந்து விரிந்த மன்றத்தில் நின்றவாறு, மணிகளைச் சேர்த்துக் கட்டியது போல் நொச்சிப்பூக்களை மாலையாகத் தொடுத்து அணிந்திருக்கும் முதிய குயவர், பலிகளை இடுவதற்கென்றே அமைந்த தம் கைகளில் கொண்டுள்ள பலியுணவை மன்றத்தில் இட்டு அதை உண்ணுமாறு பலிகொள்ளும் உயிரினங்களை (அணங்குகள், காகங்கள்) உரத்த குரலெடுத்து அழைக்கிறார்.

இந்த மன்றத்தில்தான் பூப்போலும் கண்களையுடைய தன் தோழிகள் சூழ என் மகள் விளையாடி மகிழ்வாள். இன்று அவள் இங்கில்லை. என் இல்லத்திருந்த பொலிவு பெற்ற கூந்தலையுடைய என் மகளைப் பலவாய பொய்மொழிகள் கூறிக் காளையொருவன் தன்னுடன் அழைத்துச் சென்றுவிட்டான். அவள் இல்லாத மன்றம் வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது. அவள் தோழிகளைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அவள் நினைவு என்னைப் பெருந்துன்பத்தில் ஆழ்த்துகிறது. அவளை என்னிடமிருந்து பிரித்து அழைத்துச் சென்றானே ஒருவன், அவனுக்கு ஒரு தாய் இருப்பாள் அல்லவா! மகளைப் பரிந்து நான் உறும் இந்தக் கொடிய துன்பத்தை அவள் அனுபவிக்க வேண்டும்.

மகள் பிரிவைத் தாங்கமுடியாத தாயின் சாபமொழி காட்டும் இந்தப் பாடல் கயமனாருடையது. (அகம் 293) சாபத்தை விடுங்கள், அது உளவியல் தரவு. மன்றத்தில் பலி தரும் சங்கப் பழக்கம் பண்பாட்டு வரலாறாக வடிவெடுத்துள்ளதே, அதைப் பாருங்கள். ஊருக்காக அளிக்கும் பலி! தருபவர் குயவர்!

அகம் : 293

<தலைப்பு>

<குறிப்பு>

திணை : <>
ஆசிரியர் : கயமனார்

இலைஒழித்து உலறிய புன்தலை உலவை
வலைவலந் தனைய ஆகப், பலஉடன்
சிலம்பி சூழ்ந்த புலம்கெடு வைப்பின்,
துகில்ஆய் செய்கைப் பாவிரிந் தன்ன
வெயில்அவிர்பு நுடங்கும் வெவ்வெங் களரி,
குயிற்கண் அன்ன குரூஉக்காய் முற்றி
மணிக்காசு அன்ன மால்நிற இருங்கனி
உகாஅ மென்சினை உதிர்வன கழியும்
வேனில் வெஞ்சுரம் தமியர் தாமே
செல்ப என்ப தோழி! யாமே,
பண்பில் கோவலர் தாய்பிரித்து யாத்த
நெஞ்சமர் குழவிபோல, நொந்து நொந்து,
இன்னா மொழிதும் என்ப;
என்மயங் கினர்கொல், நம் காத லோரே?

this is txt file